பெரம்பூர் பாலத்திற்கு மாறன் பெயர்

சென்னை பெரம்பூர் புதிய மேம்பாலத்தின் திறப்பு விழா இன்று இரவு நடந்தது. இத்திறப்பு விழாவிற்கு முதல்வர் கருணாநிதி தலைமையேற்றார்.

துணை முதல்வர் ஸ்டாலின்,தயாநிதி மாறன் உட்பட பலரும் இத்திறப்பு விழாவில் பங்கேற்றனர்.தமிழக முதல்வர் கருணாநிதி இன்று இப்பாலத்தை திறந்து வைத்தார்.

முதல்வர் கருணாநிதிக்கு சென்னை மாநகாரட்சியின் சார்பில் நினைவுப்பரிசு வழங்கப்பட்டது.

துணை முதல்வர் ஸ்டாலின் பேசும் போது, இந்தியாவிலேயே மாநகராட்சியின் சார்பில் மேம்பாலங்கள் கட்டும் மாநிலம் தமிழ் மாநிலம்தான் என்று குறிப்பிட்டார்.

முதல்வர் கருணாநிதி பேசும் போது, கிருஸ்துவுக்கு ஜெருசலேம் போல், இஸ்லாமிற்கு மெக்கா போல், இந்துவிற்கு ராமேஸ்வரம் போல், திமுகவுக்கு வடசென்னை என்று குறிப்பிட்டார்.

’’ நம்முடைய மேயரின் உழைப்பு-துணை முதல்-அமைச்சருடைய ஆர்வமிக்க முயற்சி என்றெல்லாம் சொன்னார்கள். அவரை "துணை முதல்வர்'' என்று சொல்வது கூட, நீங்கள் எல்லாம் அவரை பாராட்டுவதைப் பார்த்தால் -போற்றுவதைப்பார்த்தால் -பத்திரிகைகளிலே அவரைப்பற்றி எழுதுவதைப்பார்த்தால் - அவர் உழைப்பதைப் பார்த்தால் -"துணை முதல்வர்'' என்பதற்கு ஆங்கிலத்தில் "டெபுடி -சீப்மினிஸ்டர்'' என்று கூறுவீர்கள்.

ஆனால் நான் கருதுகிறேன் -எனக்கு "துணையாக இருக்கின்ற அமைச்சர்'' என்று தான் நான் கருதுகின்றேன். அந்த அளவுக்கு எனக்குத்துணையாக இன்று அவர் செயல்படுகின்றார்.

நான் என்ன கருதுகிறேன் என்பதை -என்ன நினைக்கிறேன் என்பதை அறிந்து கொண்டு -அந்த நினைப்பை நிகழ்ச்சியாக ஆக்குவதற்கும் -நான் கருதுவதை காட்சியாக காட்டுவதற்கும்-நான் எண்ணுவதை அப்படியே திண்ணியமாகச் செய்து முடிப்பதற்கும் -அவர் தன்னுடைய திறமையைக்காட்டி வருவதைத்தான் இங்கே நீங்கள் கண்டீர்கள் அதைத்தான் நீங்கள் போற்றுகின்றீர்கள்.

நம்முடைய மேயர் சுப்பிரமணியம் -நான் அவர் மேயராக வருவதற்கு முன்பு அவர் இந்த அளவுக்கு உழைப்பார்-இந்த அளவுக்கு பணிபுரிவார் - இந்த அளவிற்கு திறமையை காட்டுவார் என்றெல்லாம் எண்ணிடவில்லை. ஆனால் நான் கருதிய அந்தக்கருத்து தவறு என்பதை இன்றைக்கு அவர் செயல் மூலமாக அவர் என்னைத் தோற்கடித்துக் காட்டியிருக்கிறார் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.

அவரை எங்கேயாவது திடீரென்று கடைத்தெருவிலே பார்த்தால், இவர் மேயர் என்றோ -இவரா மேயர் என்று கேட்கின்ற அளவிற்குத்தான் உருவம் படைத்தவர்.

மேயருக்கான தோரணையோ-மேயருக்கான டாம்பீகமோ-மேயருக்கான ஆடம்பரமோ-மேயருக்கான நடையுடை பாவனைகளோ எதுவுமில்லாமல் - ஒரு சாதாரண தொழிலாளியைப்போல அவர் இருக்கின்ற காரணத்தினாலே தான்-தொழிலாளர் இயக்கமாம் திராவிட முன்னேற்றக்கழகத்தின் எண்ணங்களை-கருத்துக்களை செயல்படுத்த முடிகிறது என்றுதான் கருதுகிறேன்.

அப்படிப்பட்ட அருமைத்தோழர், இன்றைக்கு இந்த மாநகரத்தின் மேயராக இருப்பதும்-அவருக்கு துணையாக மாநகராட்சி மன்ற உறுப்பினர்கள்- கட்சி வேறுபாடு இருந்தாலுங்கூட அவைகளையெல்லாம் மறந்து-மாநகர முன்னேற்றம் தான் முக்கியம் என்ற வகையிலே பாடுபடுகின்ற -இந்த தொகுதியின் சட்டப்பேரவை உறுப்பினர் நம்முடைய மகேந்திரனைப்போல பாடுபடுகிறவர்கள்-மாநகராட்சியிலும் அந்தக் கட்சியின் சார்பில் இருக்கிறார்கள் என்று எனக்குத்தெரியும்’’

’’வடசென்னையில் இன்று இந்த பாலம் அமைந்திருக்கிறது என்றால், இது இந்த மாநகரின் இருபகுதிகளை இணைக்கின்ற பாலமாக மாத்திரமில்லாமல்-இரு பகுதிகளாக பிரிந்திருக்கின்ற எல்லா இயக்கங்களையும் சேர்ந்த தமிழர்களையெல்லாம் இணைக்கின்ற பாலமாகவும் இது அமைய வேண்டுமென்று நான் விரும்புகின்றேன். அமையும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கின்றது.

இந்தப்பாலத்தை உருவாக்க மத்திய அரசு மொத்த செலவில் 35 சதவிகிதத்தையும்-மாநில அரசு 15 சதவிகிதத்தையும் வழங்கி-எஞ்சிய 50 சதவிகிதத்தை மாநகராட்சி வழங்கியிருக்கிறது.

இந்த அருமையான பாலம்- கண் கவரும் பாலம்-இது எத்தகைய உற்சாகத்தையும், உத்வேகத்தையும், எழுச்சியையும், மகிழ்ச்சியையும் நமக்கெல்லாம் அளிக்கிறது என்பதை எனக்கு முன்னால் பேசிய அனைவரும் எடுத்துச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

எனக்கு இங்கே எழுந்து நின்று பேச இயலவில்லை. உங்களுக்கு தெரியும்-கடந்த ஆண்டு நான் செய்து கொண்ட மிகப்பிரச்சினைக்குரிய முதுகெலும்பு அறுவை சிகிச்சையின் காரணமாக கால்களில் பலம்குன்றி -கால்கள் நிற்க முடியாத காரணத்தால்- தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து-தேசிய கீதம் போன்றவைகளுக்கெல்லாம் கூட எழுந்து நின்று மரியாதை செலுத்த முடியாது-ஆனால் மனதளவில் உங்களிடமெல்லாம் மன்னிப்பு கேட்டுக்கொண்டிருக்கிற நிலையில் -இங்கே வரவேண்டியிருக்கின்றது.

பாலம் ஒருவகையில் நமக்கு பலத்தை தருகின்றது. எப்படியென்றால் எனக்கு கால் சரியில்லை - ஆகவே இங்கே நின்று உங்களிடத்திலே பேச இயலவில்லை. பாலம் என்பதில் கால் சரியாக இல்லா விட்டால் பலம் -எழுதிப்பாருங்கள் "பாலம்'' என்று-அதிலே காலை அழித்து விடுங்கள்- "பலம்'' ஆகிவிடும்.

இந்த பாலத்துக்கு கால் சரியாக இருக்கக்கூடாது என்று தான் கடந்த காலத்திலே ஆட்சியாளர்கள் அதை ஒடிக்க, ஊனப்படுத்த, எத்தனையோ முயற்சிகளையெல்லாம் மேற்கொண்டாலுங்கூட -உங்களுடைய மனப்பலத்தால்- இந்த வட்டாரத்திலே இருக்கின்ற தமிழ் மக்களுடைய ஏழை எளிய மக்களுடைய, பாட்டாளி மக்களுடைய, தொழிலாள தோழர்களுடைய அத்தனை பேர்களுடைய மனப்பலத்தால்-உங்களின் கோரிக்கை இன்றைக்கு வெற்றிகரமாக நிறைவேறியிருக்கின்றது’’

’’இந்த தொகுதியின் சட்டப்பேரவை உறுப்பினர் நம்முடைய மகேந்திரனைப்போல பாடுபடுகிறவர்கள்-மாநகராட்சியிலும் அந்தக் கட்சியின் சார்பில் இருக்கிறார்கள் என்று எனக்குத்தெரியும்’’என்று தெரிவித்தார்.

அது மாத்திரமல்ல-சட்டமன்ற உறுப்பினர் மகேந்திரனை பற்றியும் எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

இன்றைக்குள்ள நிலையில் அவர் இங்கே மேடையில் பேசும் போது, என்ன பேச வேண்டுமோ அதைப் பேசினார். பாராட்டினார்-அதே நேரத்தில் பட்டா கொடுக்கவேண்டுமென்று அந்த கருத்தையும் இங்கே குழைத்து எடுத்துச்சொன்னார்.

ஒரு கம்யூனிஸ்டு கட்சியின் தோழர்- அரசாங்க மேடையில் என்ன சொல்ல வேண்டுமென்பதையும் -அவர் இந்த மேடையில் வந்து அமர்ந்திருப்பதை பார்த்து யாராவது சந்தேகப்படுவார்களோ என்பதற்காக பட்டாவையும் சேர்த்து சொல்லி திட்டவட்டமாக, தெளிவாக இந்தப் பாலத்தை அமைத்ததற்கு பாராட்டை தெரிவித்திருக்கிறார்.

அவர் போன்றவர்கள் -வேறு கட்சியைச்சேர்ந்தவர்கள் யாராக இருந்தாலும் அவர்களையெல்லாம் நான் கேட்டுக்கொள்வது -அனைவரும் சேர்ந்து ஒத்துழைத்து மக்கள் பணியாற்ற வேண்டும். மக்களுடைய தேவைகளை உணர்ந்து, அறிந்து புறக்கணிக்காமல் அவைகளை நிறைவேற்ற வேண்டும்.

எல்லோருக்கும் பொதுவானது தான் இந்தப்பாலம். அதைப்போல நாட்டுப்பிரச்சினைகள் எல்லோருக்கும் பொதுவானது என்று கருதிக்கொள்ள வேண்டும். அப்படி கருதினால் தான் நமக்குள் இருக்கின்ற ஆயிரம் வித்தியாசங்கள், வேறுபாடுகள் அனைத்துக்கும் அப்பால் ஒரு சக்தியாக- மக்களுக்கு தொண்டாற்ற வேண்டுமென்ற சக்தியாக -நாம் விளங்க முடியும்.

எல்லோரும் சேர்ந்து ஒரு பகுதியிலே தீப்பிடித்து எரியும்போது, அனைவரும் சென்று கட்சி பாராட்டாமல், நீ காங்கிரஸ்-இங்கே வராதே, நீ கம்யூனிஸ்டு-இங்கே வராதே, நீ தி.மு.க., நீ தி.க., நீ அ.தி.மு.க. உங்களுக்கெல்லாம் அங்கே இடம் கிடையாது என்று எண்ணினால் -திட்டம் வகுத்தால்-வராதே என்று மிரட்டினால்-அது நல்ல நோக்கத்தை நிறைவேற்றுவதற்கு அறிகுறியாக அமையாது என்று தான் பணிவன்போடு தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

மக்களைத்திரட்டி-மக்களுக்காக நடைபெற வேண்டிய காரியங்களுக்காக-கிளர்ச்சி செய்து-வேண்டுகோள் வைத்து-ஆர்ப்பாட்டங்கள் நடத்தி-ஊர்வலங்கள் நடத்தி-பவனிகள் நடத்தி-பொதுக்கூட்டங்கள் நடத்தி -தனித்தனியாக ஒவ்வொரு கட்சியும் சேர்ந்து இல்லாவிட்டாலும் -தனித்தனியாக இருந்து ஒரு கோரிக்கை நிறைவேறுகிற நேரத்தில்-

அது பொதுவான கோரிக்கையாக இருந்தால் அந்தக் கோரிக்கை நிறைவேறுகின்ற மகிழ்ச்சியில் - குதூகலத்தில்- அனைவரும் ஒரே மேடையில் இருந்தார்களேயானால் - நான் இந்தப்பாலத்தை பார்க்கின்ற பரவசத்தை விட-ஒரே மேடையில் எல்லா கட்சிக்காரர்கள் இங்கே இருக்கிறார்கள்-மாநகராட்சி மன்றத்திலே இருக்கின்ற கட்சிகள் எல்லாம் இன்றைக்கு வடசென்னையிலே நடைபெறுகின்ற பெரம்பூர் பாலத்திறப்பு விழாவிலே காணுகின்ற பாக்கியத்தை பெற்றோம்.

இது மேம்பாலத்தை கட்டித்திறந்ததை விட-எல்லோரும் ஒரே இடத்திலே அமர்ந்து -இந்த பொதுப் பிரச்சினையிலே பொறுப்போடு கலந்து கொண்டிருக்கிறார்களே என்பது எனக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கும். அதை நான் பெரிய பாக்கியமாகக் கருதுவேன். ஆனால் அது நம்முடைய நாட்டைப் பொருத்தவரையில் -நாம் உருவாக்கிக் கொண்ட அரசியல் பண்பாட்டின் காரணமாக-அது இயலாமல் போகிறது.

இந்த மாநிலத்தை விட்டு அடுத்த மாநிலத்திற்கு சென்றால், அங்கெல்லாம் இந்த அளவிற்கு ஆக்ரோஷமான கருத்து வேறுபாடு கிடையாது. பொதுப்பிரச்சினைகளிலே எல்லோரும் ஒன்றாகக்கூடி மகிழ்கின்ற நிலை பக்கத்து மாநிலங்களிலே, கேரளா ஆகட்டும், அல்லது ஆந்திரா ஆகட்டும், ஏன் மேற்கு வங்கம் ஆகட்டும், திரிபுரா ஆகட்டும், டெல்லிப் பட்டணம் ஆகட்டும் - எங்கு சென்றாலும் அந்த பண்பாட்டை காண முடிகிறது.

தமிழ்நாட்டிலே தான் என்ன பாலம் பெரம்பூரிலே கட்டினாலுங்கூட நம்மிடையே பாலத்தை கட்ட முடியாமல் நாம் அவதிப்பட்டு கொண்டிருக்கிறோம்.அது பண்புப் பாலம்-இது அன்புப் பாலம்- இது நட்புப் பாலம்-இது பொதுமக்களுக்காக இருக்க வேண்டிய பாலம்-அப்படிப்பட்ட பாலத்தை அமைத்தால் தான் இந்தப் பாலங்களால் உருவாகின்ற பயன்களை நாம் அடைய முடியும்.

இன்னும் பல பாலங்கள் இந்த பெரம்பூர் பகுதியிலே கட்டவேண்டும் -வடசென்னை பகுதியிலே கட்ட வேண்டும் என்று தம்பி டி.கே.எஸ். இளங்கோவனை போன்றவர்கள் இங்கே பேசும்போது குறிப்பிட்டார்கள். எனக்கும் அந்த கோரிக்கையிலே எந்தவிதமான மாறுபாடும் இல்லை.

எனக்கு மாறுபாடு இல்லாத காரணத்தால் அவைகளை நிறைவேற்றுகின்ற அந்தப் பணியிலே நிச்சயமாக இந்த அரசு ஈடுபடும். மாநகராட்சி மன்றமும் ஈடுபடும். நம்முடைய அதிகாரிகள் எல்லாம் ஈடுபடுவார்கள் என்று நான் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக்கொள்கிறேன்.

இங்கே இந்த பாலம் கட்ட வேண்டும் என்பதற்காக தொடர்ந்து வலியுறுத்திக் கொண்டிருந்தவர் - இந்தத் தொகுதியும் இணைந்து நாடாளுமன்ற தொகுதியின் உறுப்பினராக வெற்றி பெற்று-மத்தியிலே அமைச்சராகப் பொறுப்பேற்றிருந்து-டோகா மாநாடு வரையிலே சென்று நம்முடைய இந்திய நாட்டின் குரலை ஓங்கியொலித்த தம்பி முரசொலி மாறன் அவர்களைப்பற்றி இங்கே பேசியவர்கள் எல்லாம் குறிப்பிட்டார்கள்.

அந்த முரசொலி மாறனுடைய பெயரை இந்தப்பாலம் பெறட்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டு எல்லோரும் இதை ஆதரிப்பீர்கள் என்ற நம்பிக்கையோடு; இந்தப்பாலத்தின் வெற்றிக்கும் இதை அமைப்பதற்கும்பாடுபட்ட அனைவருடைய ஆர்வத்தையும் பாராட்டி, வாழ்த்தி விடைபெறுகிறேன்’’என்று பேசினார்.

தமிழக எம்பிக்களின் பார்லிமெண்ட் வருகை பட்டியல்

நடந்து முடிந்த பார்லிமென்டின் குளிர்கால கூட்டத்தொடர் மொத்தம் 21 நாட்கள் நடைபெற்றன. பட்ஜெட் கூட்டத்தொடரின் முதல் பகுதியாக 15 நாட்கள் நடந்து முடிந்துள்ளன. ஆக மொத்தம் 36 நாட்கள் பார்லிமென்ட் நடந்துள்ளது.

அதிக நாட்கள் வந்தவராக வடசென்னை எம்.பி., இளங்கோவனும், குறைந்த நாட்களே அவைக்கு வந்தவராக தென்சென்னை எம்.பி., ராஜேந்திரனும் இருக்கின்றனர்.

பார்லிமெண்ட்டுக்கு அதிக நாட்கள் வந்தவர்கள்

வடசென்னை திமுக எம்பி இளங்கோவன் 36 நாட்கள்
தென்காசி லிங்கம், காஞ்சிபுரம் விஸ்வநாதன், நெல்லை ராமசுப்பு ஆகியோர் 35 நாட்கள்

ஸ்ரீபெரும்புதூர் எம்பி டி.ஆர்.பாலு 33 நாட்கள்

திண்டுக்கல் சித்தன், விருதுநகர் மாணிக்தாகூர் ஆகியோர் 32 நாட்கள்

தேனி ஆருண், திருவண்ணாமலை வேணுகோபால் 25 நாட்கள்

கோவை நடராஜன் 24 நாட்கள்

வேலூர் அப்துல் ரகுமான் 23 நாட்கள்

சேலம் செம்மலை 22 நாட்கள்

தாமரைச்செல்வன், ஹெலன் டேவிட்சன் 19 நாட்கள்

தூத்துக்குடி ஜெயதுரை 17 நாட்கள்

திருப்பூர் சிவசாமி 15 நாட்கள்

திருச்சி குமார், விழுப்புரம் ஆனந்தன், நாகப்பட்டினம் விஜயன் ஆகியோர் 14 நாட்கள்

முருகேசன், ஆதிசங்கர் 14 நாட்கள்

பொள்ளாச்சி சுகுமார், சிதம்பரம் திருமாவளவன், திருவள்ளூர் வேணுகோபால் ஆகியோர் 13 நாட்கள்

பார்லிமெண்டுக்கு குறைந்த நாட்களே வந்தவர்கள்

தென்சென்னை எம்.பி., சிட்லபாக்கம் ராஜேந்திரன் 4 நாட்கள்
மயிலாடுதுறை மணியன் 5 நாட்கள்
பார்லிமென்ட் அ.தி.மு.க., கட்சித் தலைவரும் கரூர் எம்.பி.,யுமான தம்பிதுரை 8 நாட்கள்
ராமநாதபுரம் ரித்தீசும், சுகவனமும் தலா 10 நாட்கள்

அமைச்சர்கள் யாரும் வருகை பதிவேட்டில் கையெழுத்திடுவதில்லை என்பதால், அவர்கள் பற்றிய விவரம் இதில் அடங்காது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

பார்லிமென்டின் அவை நடவடிக்கைகளில், தமிழக எம்.பி.,க்கள் பெரிய அளவில் பங்கேற்பதில்லை என்ற விமர்சனம் இருந்து வருகிறது. இந்நிலையில் அவை நடவடிக்கைகளில் பங்கேற்காவிட்டாலும், அவைக்கு ஒழுங்காக தினமும் வருவோரது எண்ணிக்கையும் நாளுக்கு நாள் குறைந்து கொண்டே போவது கவலையளிப்பதாகவே உள்ளது.

திராவிட பாசறைகள் பிளவுபட்டிருந்தாலும் யாரை வீழ்த்த வேண்டுமோ அவர்கள் வீழ்த்தும்: கலைஞர்

சென்னையில் அண்ணா அறிவாலயத்தில், பெரியார் ஈ.வெ.ராமசாமி நாகம்மை கல்வி, ஆராய்ச்சி, அறக்கட்டளை சார்பில் நேற்று நடைபெற்ற நிகழ்ச்சியில், பெரியார் ஈ.வெ.ரா.சிந்தனைகள்' (இரண்டாம் பதிப்பு, 20 தொகுதிகள்) என்ற நூல் தொகுப்பு (தொகுத்தவர் வே.ஆனைமுத்து) வெளியீட்டு விழா நடைபெற்றது. இந்த நூலை வெளியிட்டு முதல்வர் கருணாநிதி பேசியதாவது:

இங்கு பேசியோர் ஆனைமுத்து எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டார், சிரமப்பட்டார் என்றெல்லாம் பேசினார்கள். அவர் தன்னை போலவே எனக்கும் வயதாவிட்டதாக கருதிக்கொண்டு என்னிடம் உரக்கமாக பேசினார். அது உங்கள் காதில் விழுந்திருக்கும். நான், எனக்கு காது கேட்கும் மெதுவாகச் சொல்லுங்கள் என்றேன். நான் திடமாகத்தான் இருக்கிறேன், முதுகில் செய்யப்பட்ட ஆபரேஷன் காரணமாக இந்த வண்டியில் வந்திருக்கிறேனேயன்றி, எனக்கு எந்தவித உபாதையும் இல்லை.

ஆனால், எலும்பும், தோலுமாக இருக்கும் இந்த மனிதர் எவ்வளவு இரும்பு நெஞ்சம் கொண்டிருக்கிறார். பெரியார் கருத்துக்களை நாட்டிலே பரப்பவேண்டும் என அவர் உழைப்பதை பார்த்து வியக்கிறேன். இந்த தளர்ந்த வயதிலே அவருக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் உந்துதலும், உணர்ச்சியும் எல்லோருக்கும் ஏற்படவேண்டும் என்று கோருகின்றேன். இந்த பிரார்த்தனையை இயற்கை நிறைவேற்றித் தரும் என்று நம்புகிறேன்

திராவிட இயக்கம் இன்று நேற்றல்ல. என்றைக்கு நீதிக்கட்சி என்ற பெயரிலே, தொண்டாற்ற, மக்கள் பணியாற்ற, பார்ப்பனர் அல்லாத மக்களுடைய உரிமைகளுக்காக போராட முன்வந்ததோ அன்று முதல் இன்று வரை இந்த இயக்கத்தை தலையெடுக்க விடாமல் ஆக்கிவிட வேண்டும் என்று கூடவே இருந்து குழி பறிக்கின்ற காரியங்கள் பல நடைபெற்றாலும், அனைத்தையும் மீறி இன்றைக்கு திராவிட இயக்கத்தின் தாக்கம் தமிழகத்தில், தமிழகத்தை தாண்டி தென்னக பகுதிகளில், தென்னகத்தை தாண்டி வடஇந்திய பூமியில், அதையும் தாண்டி உலகத்தில் கொடி கட்டிப் பறக்கின்ற காலத்தில் நாம் வாழ்வது தந்தை பெரியாருடைய எண்ணங்களை, அறிஞர் அண்ணாவின் கருத்துக்களை செயலாக்க அவற்றுக்கு வடிவம் கொடுக்க என்பதை மறந்துவிடாமல் இன்றும் தொண்டாற்றிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

நம்முடைய ஆனைமுத்து அவர்கள் தந்தை பெரியாரின் போதனைகளை, கருத்துக்களை அறிவுரையை எல்லாம் நூலாக தொகுத்து வழங்கியுள்ளார்கள். அவர்கள் இன்று வழங்கப்பட்டிருக்கிற 20 புத்தகங்களை ஒரு பெட்டியிலே வைத்து இங்கே அளித்தார்கள். இன்னும் பெரியாரின் மற்ற கருத்துக்களை, எண்ணங்களை திரட்டி இங்கு வழங்கவேண்டும் என்றால், ஒரு பெட்டி போதாது. ஒரு பீரோவில் வைத்துத்தான் அவற்றை கொடுக்க வேண்டும்.

அந்த அளவுக்கு கருத்துக்கள், அந்த அளவுக்கு பகுத்தறிவு உரைகள், அந்த அளவுக்கு லட்சிய சிந்தனைகள் உள்ளடக்கியவை பெரியாரின் நூல்கள். பெரியாரின் சிந்தனைகள். அவற்றை விட்டால் வேறு வழியில்லை இன்றைய மக்களுக்கு. பெரியார் என்று சொல்வது தனிப்பட்ட மனிதனை அல்ல. அவர் ஒரு இயக்கம். சகாப்தம். அவர் வகுத்த நெறி இன்று மாத்திரமல்ல என்றென்றைக்கும் தமிழனுக்கு, திராவிடர்களுக்கு பயன்படக்கூடிய, திராவிடர்களை ஒன்றுபடுத்தக்கூடிய, திராவிடர்களை அடையாளம் காட்டக் கூடியவை ஆகும்.

அவர் 50 ஆண்டுக்கு முன்பே தொடங்கிய பகுத்தறிவு எப்படியெல்லாம் பரவிற்று என்பதற்கு சான்று. இன்று தொலைக்காட்சியில் கலைவாணர் வரலாறு பற்றிய குறும்படத்தை பார்த்தேன். 50 ஆண்டுக்கு முன் நான் எழுதிய மணமகள் படத்தில் கலைவாணர் நடித்த சில காட்சிகளை காட்டினார்கள். அதில், கலைவாணர் ஒரு பள்ளியில் ஆசிரியர். அங்கு சின்னஞ்சிறு மாணவர்கள் படிக்கிறார்கள். விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் மாணவர்களை பார்த்து, உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?'' என்று கேட்பார். அதற்கு, ஒரு பையன் எப்போதுமே அந்த பள்ளியில் துறுதுறுப்பாக பரபரப்பாக முரட்டுத்தனமாக இருக்கும் பையன். அப்போதே அந்த பையனுக்கு நான் அழகிரி என்று பெயரிட்டிருக்கிறேன். அது எனக்கு மறந்துவிட்டது. இன்றைக்கு கலைவாணர் படத்தை பார்க்கும்போதுதான் ஓஹோ அப்போதே பெயர் வைத்தோமா என்று எண்ணிக் கொண்டேன்.

அதில், என்ன காட்சி என்றால், எவ்வளவு அற்புதமாக, சுலபமாக நமது கருத்துக்களை, பெரியார் எண்ணங்களை மக்களுக்கு கலைவாணர்கள், கலைஞர்கள், கலை விற்பன்னர்கள் சொல்லிவிட்டார்கள் என்பதற்கு சான்று. நான் என்ன செய்ய?'' என்று அந்த மாணவன் கேட்பார். கலைவாணரோ ஆத்திரத்தில், தீயை வை'' என்பார். அந்த பையன் கேட்பார் எங்கே வைக்கிறது. ஆத்திரத்தில் கோபத்தில் தலையில் தீயை வை என்பார். அவன், தலையில் சூடத்தை வைத்து நெருப்பை வைத்து விடுவான். அது வாத்தியாருக்கு தெரியாது. தலையில் டர்பன் கட்டியிருப்பார். அப்போது அங்கு வருவோரெல்லாம் அய்யோ' என்று ஓடுவார்கள். தலையில் நெருப்பு', நெருப்பு' என்று கூறிக் கொண்டே ஓடுவார்கள். அப்போதுதான் தன் தலையில் சிறுவன் நெருப்பு வைத்துவிட்டான் என்பது கலைவாணருக்கு தெரியவரும். அவர் சொல்வார், எதையெதை சிறுவயது குழந்தைகளிடம் பேசுவது என்று தெரிந்து பேசவேண்டும். சிறுபிள்ளைக்கு தலையில் தீவைத்தால் சுடும் என்று தெரியுமா? என்று கூறுவார்.

கலைவாணர் போன்றோர் இதுபோன்ற கருத்துக்களை சொல்வதற்கு காரணமாக இருந்தவர் தந்தை பெரியார். இப்படி சிந்தனைகளை, விருந்தாக ஏன் எதற்காக என்ற கேள்விகளை எழுப்பும் நிலைக்கு ஆளாக்கக்கூடிய வகையில் அந்த காலத்தில் 50 ஆண்டுக்கு முன்பு கலைவாணர் இதுபோன்ற காட்சி அமைவதற்கு காரணம் பெரியாருடைய தாக்கம். அந்த படத்தை அடுத்த படத்தில் தி.மு.க. என்ற வாசகம் அமைத்து ஒரு பாடலை கலைவாணர் பாடினார். தி.மு.க. என்பது திராவிட முன்னேற்ற கழகம். அப்படி சொல்லக்கூடாது என்று சென்சாரில் சொன்னார்கள். அதற்கு, தி.மு.க. என்றால் திருக்குறள் முன்னேற்றக் கழகம் என்று விளக்கம் சொன்னார். அதுபோல், பெரியார்'' என்றும் அதில் பாடலை பாடி முடிப்பார். அது வள்ளுவ' பெரியார் என்று விளக்கம் சொன்னார். அண்ணன்மார்களுக்கு தம்பி போல என்றும், தம்பிகளுக்கு அண்ணா' போல் என்றும் அண்ணாவை பற்றியும் அதில் சொல்லியிருப்பார்.

திராவிட இயக்கம் வலுவான இயக்கம். அந்த இயக்கத்திலே எந்த ஒரு பிளவு ஏற்பட்டாலும், அப்படி ஏற்பட்ட அந்த பிளவு அந்த இயக்கத்தினை பெரிதும் வளர்க்க இதுவரை பயன்பட்டிருக்கிறதேயல்லாமல் வேறல்ல. திராவிடர் கழகத்தில் இருந்து திராவிட முன்னேற்ற கழகம் பிரிந்தது. அப்போது, நான் கண்டபடி திட்டியிருக்கிறேன் என்று ஆனைமுத்து சொன்னார். திட்டியதையெல்லாம் பொறுத்துக்கொண்டதால்தான் இன்று வாழ்த்துகிறார்கள். நாங்கள் வாழ்க வசவாளர்கள் என்று சொன்னபோது நீங்கள் திட்டிக் கொண்டிருந்தீர்கள். இப்போது நீங்களே வாழ்க என்று சொல்கிறீர்கள்.

திராவிட இயக்கத்தில் இன்றைக்கு ஆனைமுத்து இந்த புத்தகத்தை வெளியிடுகிறார் என்றால், வீரமணியும் சில புத்தகங்களை வெளியிட்டிருக்கிறார். இந்த பாசறைகள் பல என்றாலும், அண்ணா சொன்னதை போல் இரட்டை குழல் துப்பாக்கிகளாக இருந்தாலும், குறி தவறாமல் யாரை வீழ்த்த வேண்டுமோ அவர்களை வீழ்த்த, இந்த இயக்கம் என்றும் துவளாது. துவண்டுபோகாது என்று நான் உறுதியாக சொல்ல காரணம் 30 ஆண்டுக்கு முன்பு இதே புத்தகத்தின் முதல் தொகுப்பை வெளியிட்டபோது இந்த மண்டபத்தில் பாதியளவு மக்கள் கூட இல்லை. இப்போதோ இந்த மண்டபம் நிரம்பி வழிகிறது. இது பெரியாரின் கருத்துக்கள் ஒவ்வொரு நாளும் தமிழர்களிடம் கிடைக்கும் ஆதரவு மேலும் மேலும் பெருகி வருகிறது என்பதற்கு அடையாளம். அதற்கு துணையாக இருக்கும் ஆனைமுத்துவை நான் பாராட்டுகிறேன் என்றார்

சாமியாருக்கு கால் பிடிக்க போகிறேன் என்றால் மனமகிழ்ச்சியோடு பெண்களை அனுப்பி வைக்கிறார்கள்: கனிமொழி

மணியம்மை நினைவு நாளையொட்டி அவரது வாழ்க்கை வரலாறு நூல் வெளியீட்டுவிழா, சென்னை பெரியார் திடலில் நேற்று மாலை நடைபெற்றது.

விழாவுக்கு தமிழ்நாடு மகளிர் ஆணையத்தின் முன்னாள் தலைவர் கு.ம.ராமாத்தாள் தலைமைதாங்கினார். மணியம்மையார் வாழ்க்கை வரலாறு நூலை கனிமொழி கருணாநிதி எம்.பி. வெளியிட்டார். இதை குஞ்சிதம் நடராஜன், வழக்கறிஞர் தெ.வீரமர்த்தினி, ஆடிட்டர் ராமச்சந்திரன் ஆகியோர் பெற்றுக்கொண்டனர்.

விழாவில் கனிமொழி கருணாநிதி எம்.பி. பேசினார்.

அப்போது அவர், ’’ பெண்கள் இந்த சமூகத்திலே எந்த திசையில் சென்று கொண்டு இருக்கிறோம் என்பதை புரிந்துகொள்ள முடியாத ஒரு திக்கிலே திசையிலே சென்று கொண்டு இருக்கிறார்கள். நாம் பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறோம். எத்தனை ஆசிரமங்கள் எத்தனை சாமியார்கள். அவர்களது நம்பிக்கை எல்லாம் உடைக்கக்கூடியவர்கள்.

நான் எந்த சாமியாரையும், யாருடைய தனிப்பட்ட விவகாரத்திலும் எந்த கேள்வியும் எழுப்பக்கூடியவராக இல்லை. அதுபற்றிய அக்கரை நமக்கு இல்லை. ஆனால் அந்த ஆசிரமத்தை முன்எடுத்து நடத்தக்கூடிய அவர்கள், அவர்களை நம்பி வரக்கூடியவர்களுக்கு நம்பிக்கைக்கு உரியவர்களாக இருக்கிறார்களா? என்ற அந்த கேள்வியை நம்மைபார்த்து கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும்.

இந்த பிரச்சினையால் அதிகமாக பாதிக்கக்கூடியவர்களாக பெண்களாகத்தான் உள்ளனர். இதற்கு பல காரணங்கள் உள்ளது. இந்த சமூகத்தில் பெண்கள் தனது குறைகளை, தனது கனவுகளைக்கூட வெளிப்படுத்த முடியாத அடிமையாகத்தான் வாழ்ந்துகொண்டு இருக்கிறார்கள்.

ஒரு பெண் கைதேர்ந்த இசை கலைஞராக இருக்கலாம், ஆனால் உங்கள் கணவர், உங்கள் தாய் தந்தையர் பாடக்கூடாது மேடையில் ஆடக்கூடாது என்று தடை விதிக்கும் போதும் கணவர் எனது பெற்றோரை பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் பிள்ளைகளை பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்லும் போதும் அவள் கண்ட கனவுகள் அந்த ஒரு நிமிடத்தில் உடைந்து தூள் தூளாகி விடுகிறது.

இப்படி பெண்களின் எத்தனையோ கனவுகள் உடைக்கப்படுகிறது. மன அழுத்தம் காரணமாக ஒரு பெண் ஒரு வைத்தியரை பார்க்கப்போகிறேன் என்றால் குடும்பமே பொங்கி எழும். நீ எப்படி அங்கே போக முடியும் நான் உன்னை நன்றாக வைத்திருக்கவில்லையா 3 வேளை சாப்பாடு, கட்ட துணி தரவில்லையா, இதை விட நன்றாக வைத்திருப்பவர்கள் யாராக இருக்க முடியும், என்ன உனக்கு மன அழுத்தம் என்று கூறி டாக்டரை பார்க்க போகக்கூடாது என்று மறுப்பார்கள்.

ஆனால் அதே நேரத்தில் அதே பெண் எனக்கு மனது சரி இல்லை, நான் கோயிலுக்கு போகிறேன், நான் ஒரு சாமியாருக்கு கால் பிடிக்கப்போகிறேன் என்றால், போய் வா என்ற மிகுந்த மன மகிழ்ச்சியோடு அவரை ஒன்றாக நின்று வழி அனுப்புகிறது. அப்படி என்றால் அந்த பெண்ணின் போக்கிடம் என்னதாக இருக்க முடியும்" என்றும்

’’தந்தை பெரியாரை சந்திக்கக்கூடிய வாய்ப்பை நான் பெற்றிருக்காவிட்டாலும், மணியம்மையை சந்திக்கும் வாய்ப்பை ஒரு சில தடவை பெற்றிருக்கிறேன். அவரச காலத்தில் அவர் எவ்வளவு உறுதியோடு இருந்தார் என்பது நாம் எல்லோரும் அறிந்ததே. அந்த நேரத்தில் எனது வீட்டுக்கு சோதனை என்ற பெயரால் 10, 15 பேர் வந்து சோதனை என்ற பெயரில் பூந்தொட்டிகளைக்கூட விட்டுவிடாமல் சோதனை செய்வார்கள்.

எனது தாயார் ராஜாத்திஅம்மாளை வருமானவரி அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச்சென்று காலை முதல் மாலைவரை கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருப்பார்கள்.

ஒரு நாள் வீட்டின் பின்புறத்தில் விளையாடிக்கொண்டு இருந்தேன். அப்போது மணியம்மையார் என்னிடம் வந்து அம்மா எங்கே என்று கேட்டார். நான் வீட்டை சுற்றி சுற்றிவருகிறேன் வீட்டில் யாருமே இல்லையா என்று கேட்டார்.

அம்மா சமையல் செய்துகொண்டு இருக்கிறார் என்று நான் சொன்னபோது இது என்ன கொடுமை வீட்டில் என்ன என்று கேட்கக்கூட ஆள் இல்லாத நிலையில் வாழ்ந்துகொண்டு இருக்கின்றீர்களா? என்று கேட்டபடி கண்ணீரோடு என்னை அழைத்துக்கொண்டு வீட்டின் உள்ளே சென்று எனது தாயாருக்கு ஆறுதல் கூறினார்.

இந்த நூல் வெளியீட்டு விழாவுக்கு செல்கிறேன் என்று கூறியபோது கூட எனது தாயார் இந்த நிகழ்ச்சியை கூறி கண்கலங்கினார். அப்படிப்பட்ட அன்பு உள்ளம் படைத்தவர்தான் மணியம்மை’’ என்றும் தெரிவித்தார்.

கலைஞர் - சட்டமன்றத்தின் சாயாத கோபுரம் சரியாத இமயம்

K¡fhš ü‰wh©L fhy bghJ thœ¡if, miuü‰wh©L¡F« nkyhf r£lk‹w¥ gâ, v®¡f£Á cW¥Ãd®, f£Áæ‹ bfhwlh, v®¡ f£Á Jiz¤ jiyt®, v®¡f£Á¤ jiyt®, bghJ¥gâ¤Jiw mik¢r®, IªJ Kiw Kjyik¢r®, r£lk‹w¤ nj®jèš ã‹wnghbjšyh« bt‹wt® Kjšt® fiyP®. mtUila cUt¥gl« r£lk‹w¤Âš, mJΫ Kjšt® fiyPnu f£oa òÂa r£lk‹w tshf¤Âš it¥gj‰F jFÂæšiyah«! brhš»wh® b#ayèjh. bgUªjiyt® fhkuhr®, bgçat® g¡jt¢ry«, ÂU. M®. bt§f£uhk‹, ÂU. Á. R¥Ãukâa«, ÂU. khâ¡fnty®, ÂUkÂ. n#h m«khŸ, ÂU. f¡f‹ ngh‹w bgUik¡Fça fh§»u° mik¢r®fnshL r£lk‹w¤Âš thj« - v®thj« òçªJ jäHf r£lk‹w¤Âš jå¤j òfG¡Fçatuhf Âfœªjt® Kjšt® fiyP®. mtç‹ cUt¥gl« r£lk‹w¤Âš it¡f¡ Tlhjh« - bghUK»wh® b#ayèjh. m¿P® m©zhé‹ mik¢ruitæš bghJ¥gâ¤Jiw mik¢ruhfΫ - mtU¡F¥Ã‹ Kjyik¢ruhfΫ gjé t»¤JtUgt® Kjšt® fiyP®. lh¡l® V.Ïy£Rkzrhä Kjèah®, ÂU.V. M®. jhnkhju‹, ÂU. trªjghŒ, ÂU. ghyR¥Ãukâa mŒa®, ÂU.Ïuh#h mŒa®, Ïuh#h r®. K¤ijah br£oah®, ÂU. rhäehj‹, ÂU. F‹w¡Fo mofsh®, ÂU. »UZzrhä ehÍL, ÂU.nf. uh#huh« ehÍL ngh‹w bk¤j¥go¤j nkjhéfŸ jäHf nkyitæš cW¥Ãd®fshf ÏUªjnghJ eilbg‰w Mnuh¡»akhd éthj§fëš fyªJ bfh©L mt®fns éa¡F« t©z« gš më¤J - ciu ãfœ¤Âa muÁaš khkåj® Kjšt® fiyP®. m¥go¥g£ltç‹ cUt¥gl« òÂa r£lk‹w tshf¤Âš it¡f¤ jFÂæšiy v‹»wh® b#ayèjh! ÂU.é.nf. Ïuhkrhä Kjèah®, ÂU.nf. éehaf«, ÂU. bgh‹d¥g ehlh®, ÂU. fU¤ÂUk‹, ÂUkÂ. mdªjeha», ÂU. kh®o‹, ÂU. j£Ázh_®¤Â fΩl®, ÂUkÂ. bgh‹d«khŸ, ÂU. ÏisabgUkhŸ, ÂU. gh. Ïuhk¢rªÂu‹ ngh‹w thj¤ Âwikä¡f cW¥Ãd®fŸ fh§»u° f£Á rh®Ãš r£lk‹w¤Âš mk®ªÂUªjh®fŸ. ÂU. v«. fšahzRªju«, ÂU. nf.o.nf. j§fkâ, ÂU. V. ghyR¥Ãukâa‹, ÂU. ešyÁt«, ÂU.Ã. ckheh¤, ÂU.ukâ, ÂU. tujuh#‹, ÂU. é.nf. nfhj©luhk‹, ÂU. bešè¡F¥g« nfhéªjuhr‹, ÂU. c.uh.tujuh#‹, ÂU. ÂU¥ó® R¥guha‹, ÂU.kzè fªjrhä ngh‹w f«ôå°£L #h«gth‹fnshL«, ÂU. ghyR¥Ãukâa‹, ÂU. Á‹dJiu, ÂU. ešyÁt«, ÂU. RnuªÂu‹, ÂU. V.R¥Ãukâa«, ngh‹w Ãu#h nrhõè°L f£Áia¢ rh®ªj j¤Jt é¤jf®fnshL«, ÂU. A©nl, ÂU. fhiu¡Fo rh.fnzr‹, Áy«ò¢ bršt® ÂU. k.bgh. ÁtPhd«, ÂU. m¥Jš rkJ, ÂU. m¥Jš y¤Ô¥, ÂU. ÂU¥ó® bkhŒÔ‹, ngh‹w étu« m¿ªJ thjhL« bgUk¡fnshL«, v«.í.M®. k‰W« mtuJ mik¢r®fnshL«, b#ayèjh k‰W« mtuJ mik¢r®fnshL«, gy M©Lfshf r£lk‹w¤Âš f©âa¤njhL thj« òçªJ bt‹W ㉻‹w Kjšt® fiyPç‹ cUt¥gl¤ij r£lk‹w¤Âš it¡f¡ Tlhjh«! M¤Âu¤njhL m¿¡if éL»wh® b#ayèjh. ÂU. Í.»UZzhuh›, ÂU. bršygh©oa‹, ÂU. M¤jdh®, ÂU. òyt® nfhéªj‹, ÂU.nf. V. kÂaHf‹, ÂU.KDMÂ, ÂU.nf. Ïuh#huh«, ÂU. j䜡Fokf‹, ÂU. gHåntšuh#‹, ÂU. MÎila¥g‹, ngh‹w Ñ®¤Â ä¡f r£lk‹w¤ jiyt®fshš bgçJ« k¡f¥g£lt® - ngh‰w¥g£lt® Kjšt® fiyP® mt®fŸ. mtç‹ cUt¥gl¤ij Âw¡f¡ TlhJ v‹W b#ayèjh brhš»wh®. Ï¥go xU m¿¡if él jd¡F jF c©lh v‹W b#ayèjh v©â¥gh®¡f nt©lhkh? m¿é‹ K®¢Á, mDgt¥ bg£lf«, ã®thf¤ Âw‹, thjhL« tšyik, v®¡f£Áfis k¡F« bgUªj‹ik, vt® brhštijÍ« T®ªJ ftå¡F« g©ghL, jhæ‹ Fz«, jªijæ‹ gçÎ, rnfhju ghr«, fhyk¿ªJ éid Ko¡F« Âw‹, fonjh¢Á bkšy v¿Í« é¤ij ϤjidÍ« j‹ål¤Âš bfh©L Ï‹W« ã¤j« ciH¡»‹w Kjšt® fiyPç‹ cUt¥gl¤ij r£lk‹w¤Âš it¡f¡ Tlhjh? `khãy¤Âš Rah£Á - k¤Âæš T£lh£Á’ v‹w muÁaš j¤Jt«, g°fŸ njÁa kakh¡fš, FÂiu¥ gªja« xê¥ò, ca® ÚÂk‹w¤Âš tH¡fhL bkhêahf jäœ, kjuh° - br‹idahdJ jäG¡F `br«bkhê’ jFÂ, mid¤J rhÂædU« m®¢rfuhfyh«, FoæU¥nghU¡F mªj Ïl¤ijna g£lh brŒJ jU« £l«, bg©fS¡F brh¤Jçik, cŸsh£Á k‹w¤Âš 33 rjéj« jå xJ¡ÑL ngh‹w tuyh‰W¢ Áw¥ò bfh©l m¿é¥òfis m¿é¤J« - Ô®khd§fis ãiwnt‰¿Í« - r£l« Ïa‰¿Í« rhjid òçªj Kjšt® fiyPç‹ cUt¥gl¤ij r£lk‹w tshf¤Âš it¡f¡ TlhJ v‹»wh® Ϫj bfhlehL ng®tê b#ayèjh. #h xêa rk¤Jtòu§fŸ, Foirfis mf‰¿ - fh‹»ß£ ÅLfŸ f£o¤ jU« fiyP® Å£L tr¤ £l«, ViHfS¡F« Ïytrkhf ca®ªj kU¤Jt Á»¢ir më¡F« cæ®fh¡F« fiyP® fh¥Õ£L¤ £l«, ViHfS¡F« - étrhæfS¡F« Ïytr ä‹rhu« tH§F« £l«, ϪÂahényna Ïytr t©z¤ bjhiy¡ fh£Á¥ bg£o tH§F« £l«, xU %ghŒ¡F xU »nyh mçÁ tH§F« £l« ngh‹w kf¤jhd £l§fis r£lk‹w¤Âš m¿é¤J mij bt‰¿fukhf eilKiw¥gL¤Â tU« Kjšt® fiyPç‹ cUt¥gl¤ij r£lk‹w tshf¤Âš it¡f¡ Tlhjh«. tçªJ f£o¡ bfh©L m¿¡if éL»wh® b#ayèjh. Mf°L 15 M« ehŸ RjªÂu ÂdéHhé‹ nghJ khãy Kjyik¢r®fŸ mªjªj khãy jiyik¢ brayf¤Âš njÁa¡ bfhoia V‰W»‹w cçikia thjho¥ bg‰wt®. bjhêyhs® Âdkhd nk Kjš ehS¡F jäœ eh£oš k£Lkšy; ϪÂah KGik¡F« r«gs¤njhL Toa éLKiwia th§»¤ jªjt®. ÉgL¤j¥g£nlh® ey« fh¡f ÂU. r£lehj‹ jiyikæš FG; mjdhš ÉgL¤j¥g£nlh U¡F« - Ó®kuÃd®fS¡F« rYiffŸ. fhtš Jiwæd® fZl§fis¡ f©L m¿ªJ ngh¡f _‹W nghÄ° fäõ‹fŸ. fhntç¥ Ãu¢Áid¡F `eLt® k‹w«’ f©lJ. 125 M©Lfhy tuyh‰¿š br‹id ca®ÚÂk‹ w¤Âš, xU mç#‹ Tl ÚÂgÂahf tuKoaéšiy v‹w Fiwia¥ ngh¡F« t©z«, ÚÂg ÂU. tujuh#id br‹id ca®ÚÂk‹w¤Âš ÚÂgÂahf c£fhu it¤jJ. Fkç Kidæš mŒa‹ tŸStD¡F Áiy it¤jJ. Ï¥go v¤jidnah tuyhWfis¥ gil¤j tuyh‰W¤ jiyt® Kjšt® fiyPç‹ cUt¥ gl¤ij r£lk‹w¤Âš it¡f¡TlhJ v‹W tirkhç bghêªJ m¿¡if é£oU¡»wh® b#ayèjh. Ï¥gobašyh« m¿¡if él b#ayèjhΡF v‹d jFÂæU¡»wJ? r£lk‹w¤Â‹ kh©ig¡ bfL¤jt® mšyth b#ayèjh! bfhŠr« Tl bt£fäšyhJ rghehaf® eh‰fhèæš V¿ mk®ªJ bfh©lJ. cW¥Ãdnu mšyhj j‹ njhê rÁfyhit Jiz rghehaf® eh‰fhèæš c£fhuit¤jJ. Kjyik¢ruhf ÏUªJ« j‹ Ïyhfh r«gªj¥g£l nfŸéfS¡F gš më¡fhkš fhy¤ij X£oaJ. M£Á¡F tªjË, mj‰F K‹ÃUªj r£lk‹w elto¡if¡ F¿¥òfis¤ ÂU¤ÂaJ. g£b#£ go¡F« Kjšt® fiyPç‹ fu¤ÂèUªJ g£b#£il¥ ÃL§»a ml§fh¥Ãlhç ntiy brŒjJ. r£lk‹w¤Â‰FŸnsna rghehafiu, mik¢r®fis fhèš éH¢ brŒJ - uÁ¤J `nro°£lhf’ és§»aJ. mYtš MŒÎ¡ FGéš xU ehS« fyªJ bfhŸshJ mªj¡ FGit mtk¤jJ. "eh‹ gh¥gh¤Âjh‹, v‹id ahU« mir¡f KoahJ’’ v‹W T¿ Mça brh%g¤ij¡ fh£oaJ. "muR Cêa®fis rΡfhš mo¤J ntiy th§»nd‹’’ v‹W r®thÂfhç ghâæš rigæš bfh¡fç¤jJ. bl°kh r£l« bfh©LtªjJ. j©lid¡F¥ gaªJ g‹Ü®bršt¤ij Kjštuh¡» mt® Ëdhš gJ§»¡ bfh©lJ. Ï¥go v¤jidnah f©âa¡ Fiwthd brašfis¥ òçªjt® b#ayèjh! mtuh fiyPç‹ jF g‰¿ m¿¡if éLtJ! tuyh‰W kåj®fŸ thu¤Â‰F xUt® v‹w Åj¤Âš Ãw¥gšiy, xU Íf¤Â‰F xUt® v‹W njh‹WtJ« c©L. xU rfh¥j¤Â‹ jiyt® fiyP®. v‹W« mt® r£lk‹w¤Â‹ rhahj nfhòu« - rçahj Ïka«. mtç‹ cUt¥gl« r£lk‹w¤Âš Âw¥gij v®¤J m¿¡if éL»whnu b#ayèjh, mJ vªj tifæš ãaha«? tæ‰bwç¢rš fhuzkhf¤ jh‹ b#ayèjh m¿¡if éL¤JŸshnu jéu, ntwšy!

கோபாலபுரம் இல்லத்தை அரசிடம் ஒப்படைக்கிறேன்: கலைஞர்

தன்னுடைய பிறந்த நாளில் கோபாலபுரம் இல்லத்தை அரசுக்கோ அல்லது பொது அறக்கட்டளைக்கோ கொடுக்க உள்ளதாக முதல்வர் கருணாநிதி வேண்டுகோள் விடுத்துள்ளார்.

விழுப்புரத்தில் நடந்த திமுக பொதுக்கூட்டத்தில் பேசிய அவர்,

சில விஷயங்களை நெஞ்சில் பதிய வைக்க வேண்டும் என்ற கடமை உணர்ச்சியோடு இங்கிருக்கிறேன். 1949 ம் ஆண்டு தி.மு.க.வை அண்ணா உருவாக்கியபோது, பிரசாரக் குழுவில் உறுப்பினராக இருந்து, பின்னர் கழகத்தின் பொருளாளராக இடம் பெற்று, பிறகு அண்ணாவின் அமைச்சரவையில் அமைச்சராகவும் பொறுப்பேற்று, அண்ணாவின் மறைவுக்குப் பிறகு முதல் அமைச்சராக உங்களின் அன்பான ஆதரவோடும், வாழ்த்துகளோடும் சுமார் 50 ஆண்டுகாலம் தோல்வியே காணாத சட்டமன்ற உறுப்பினராக பணியாற்றி வருகின்றேன்.

போதாது, இன்னும் கொஞ்சம் நாள் தொடர்ந்து இரு என்று சொன்னதைப் போல தம்பி பொன்முடியும் மற்றவர்களும் இங்கு பேசியுள்ளனர். நான் இருந்தது போதும், இதுவரை செய்தது இந்த நாட்டு மக்களுக்குப் போதும், இனி செய்ய வேண்டியதை இருப்பவர்கள் வந்து செய்யுங்கள் என்ற அழைப்புவிடுகின்ற நிலையிலே உள்ளவன். 86 வயதிலே இருக்கிறேன் என்று எனது வயதை இங்கு பேசியவர்கள் அடிக்கடி குறிப்பிட்டு என்னுடைய மனதில் பெரிய குழப்பத்தை ஏற்படுத்திவிட்டனர்.

86 வயது என்பதை இப்படி அடிக்கடி சொல்லிக் காட்ட வேண்டுமா? அது எனக்கு ஒரு சோர்வை ஏற்படுத்தாதா? என்று நான் நினைத்தது உண்டு. ஆனால் பரவாயில்லை, சொல்லட்டும் என்று சொல்வதற்கு காரணம் உண்டு. இன்று வலுவான உடல் படைத்த வாலிபர்கள், தமிழன் என்று சொல்லிக் கொள்கிறவர்கள், தமிழ்த்தாய் கண் முன்னே ரத்தம் சிந்துவதை பார்த்துக் கொண்டு, சோம்பனாக படுத்துக் கொண்டு, தமிழன்னைக்கு மேலும் மகுடங்களைச் சூட்டுவோம் என்றில்லாமல் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்களே, அவர்களை எழுப்பவாவது, பார், அந்தக் கிழவனை, 86 வயதிலும் உழைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்' என்று சொல்வதன் மூலமாவது இளைஞர்களை தூண்டிவிட்டு உற்சாகத்தை ஏற்படுத்த, தமிழ் மீது பற்றையும், அதை காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற ஆதங்கத்தையும் உணர்வையும் எழுப்பிவிடத்தான், காலையில் இருந்து மேடைகளில் 86, 86 என்று சொன்னார்கள். நல்லவேளை என் மனைவி என்னோடு கூட்டத்துக்கு வரவில்லை. வந்திருந்தால் எவ்வளவு வேதனைப்பட்டு இருப்பாள் என்பதை சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை.

தி.மு.க. ஒரு உரிமை இயக்கம். மற்ற கட்சிகள், எதற்காக பாடுபடப் போகிறோம் என்பதையெல்லாம் மக்களிடம் சொல்லி ஆள் சேர்த்து இயக்கங்களை நடத்துவார்கள். தி.மு.க. அப்படி அல்ல. தொடக்கத்திலே இது தி.மு.க. என்ற பெயரோடு உருவானதல்ல. 50, 60, 70 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நீதிக்கட்சி என்ற பெயரால் இந்த இயக்கம் உருவானது. நீதி கோருகிற கட்சியாக உருவானதால் அதற்கு அப்படி பெயர் வந்தது.

தமிழகத்தில் உள்ள சிறுபான்மை, குறிப்பாக இஸ்லாமிய சமுதாய மக்கள், தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள், பிற்படுத்தப்பட்டோர் ஆகியோர் ஒன்று சேர்ந்து அதன் நிழலிலே நீதி கோருகின்றார்கள். அவர்களுக்கு அப்படி என்ன அநீதி இழைக்கப்பட்டு விட்டது என்றால், வேலை வாய்ப்பு, கல்வி வாய்ப்பில் இடமில்லை. அவற்றை உயர் ஜாதிக் காரர்கள், சீமான்கள், பூமான்கள் அதை தங்களின் வேட்டைக் களமாக ஆக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற நிலையில்தான் இவர்களும், பெரும்பான்மையாக இருந்த பின்தங்கிய சமுதாயத்தினரும், தங்களுக்கு ஆறுதலாக யார் வரப்போகிறார்கள்? என்று எண்ணிய போதுதான் நீதிக்கட்சி என்ற ஜஸ்டிஸ் கட்சி உருவானது.

நீதி கோரி தொடங்கிய கட்சி, இன்றைக்கும் அதே நீதியைக் கோரி இன்னமும் தொடர்ந்து போராடிக் கொண்டிருக்கிற நிலையில், அது தி.மு.க. என்ற பெயரில் இருந்தால்கூட, அன்று கோரிய நீதியை மறந்துவிடவில்லை. இன்னமும் அந்த நீதியைப் பெற நாட்டிலே போராடிக் கொண்டிருக்கிற கட்சி என்பதால்தான், நீதிக்கட்சியின் வேர் பட்டுப்போகவில்லை. அதன் விழுதாக முளைத்த கட்சிகள் பல பட்டுப் போயிருக்கலாம். நேரடியாக நீதிக்கட்சியில் இருந்து வந்த திராவிட இயக்கம், தி.மு.க. என்ற அரசியல் இயக்கமாக உருவெடுத்து, உங்கள் ஆதரவைப் பெற்று கடந்த பல ஆண்டுகாலமாக போராடி, ஜனநாயக போராட்டங்களில் வென்றுள்ளது.

தியாக வரலாற்றை உருவாக்கி, மொழி காத்து, மொழி காக்கும் போராட்டங்களில் 60 க்கும் மேற்பட்ட உயிர்களை ஈத்து, ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றோம். அதன்பிறகு சென்னை ராஜ்யமாக இருந்த பெயரை தமிழ்நாடு என்று ஆக்கியதால்தான், அங்கு வாழுகிறவர்கள் தமிழனாக வாழ முடியும், அன்னிய மொழிக்கு இங்கு ஆதிக்கமில்லை என்று சொல்ல முடியும் என்பதற்காகத்தான் மொழி காக்கும் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டு, பல வெற்றிகளைப் பெற்று, உயிர்த்தியாகங்களை செய்து, அண்ணாவின் தலைமையில் அரசு அமைந்து, சென்னை ராஜ்யம் என்ற பெயரை மாற்றி தமிழ்நாடு என்று பெயர் சூட்ட தீர்மானம் நிறைவேற்றி, காங்கிரஸ், கம்ழூனிஸ்டு கட்சிகள் உட்பட பெயரில் என்ன இருக்கிறது என்று கூறியவர்கள் உட்பட அத்தனை பேரும், வாழ்த்து கூறி அந்த தீர்மானத்தை நிறைவேற்றினர்.

நீதிக்கட்சி உருவான காலகட்டத்தில் சக்கரவர்த்தி ராஜகோபாலாச்சாரியார் சென்னை ராஜ்யத்தில் பிரதமராக, பிரிமியராக இருந்தார். அப்போது கட்டாய இந்தியை அவர் கொண்டு வந்தார். அதை எதிர்த்து தாளமுத்து நடராஜன் போன்றவர்கள் சிறைச்சாலையில் உயிர் நீத்தார்கள். அதை எதிர்த்து சிங்கத் தமிழன் சின்னச்சாமி உட்பட பலர் தங்களை தீவைத்துக் கொண்டு மாண்டார்கள். அண்ணா பெற்றுத் தந்த தமிழ்நாட்டில் தமிழை வாழ வைக்க வேண்டும், பிற மொழிகளுக்கு ஆதிக்கம் கூடாது என்பதற்காகவே என்று ஏற்பட்ட அந்த கிளர்ச்சித் தீ, புரட்சி எரிமலை வெடித்து சிதறியது. பதவி, பவுசு, பட்டங்கள் போன்றவற்றை எதிர்பார்க்கும் கட்சியாக அல்ல, உணர்வைக் காட்டி, சமுதாய பெருமையைக் காட்டி, அடிமைத்தனத்தில் இருந்து விடுபடுவதற்கான அறப்போர் நடத்தி அதில் கண்ட வெற்றிதான் அண்ணாவை முதல் அமைச்சராகப் பெற்றது.

மக்களோடு மக்களாகப் பழகி அவர் கற்றுத் தந்த பாடம்தான், இன்று மந்திரிகளானாலும், முதல் அமைச்சர் ஆனாலும் அதே பாடத்தைத்தான் நான் கற்றுக் கொண்டிருக்கின்றேன். அந்தப் பாடத்தின் வழியில்தான் நான் நடக்கிறேன். மற்றவர்களும் அதுபோல் நடக்க வேண்டுமென்று கேட்டுக் கொள்கின்றேன். தி.மு.க. ஏழைகளின் இயக்கம். இங்கே ஏதோ பொன்முடி பொன்னாலான தகடுகளைத் என்னிடம் தந்தார். நான் உள்ளபடியே வருத்தப்படுகிறேன். அது வெறும் தங்கமாக இருந்தால் வாங்கிய மேடையிலேயே வீசியிருப்பேன்.

ஆனால் அதில் பெரியார், அண்ணா உருவம் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததால், தங்கத்தை விட நான் அதிகம் நேசித்த சிங்கம் பெரியார், அண்ணாவை வீசிவிட்டவன் என்றாகிவிடுவேன் என்பதால்தான் நான் மேடையில் அதை ஏற்றுக் கொண்டேன். மேடையில் ஏற்றுக் கொண்டேனே அல்லாமல், அவை அனைத்தும் நாளைக்கு கலைஞர் கருவூலத்துக்குத்தான் போகுமே தவிர எனது வீட்டுக்குப் போகாது.

இன்னும் 100 ஆண்டுகள் கழித்து, எனது பேரன், பேத்தி, ஸ்டாலினின் பேரன், பேத்தி வந்து அண்ணா அறிவாலயத்தில் நடமாடும் போது, அவர்களுக்கு கிடைக்கும் ஆதாரங்களாக, அந்த காலத்தில் நமது பாட்டன், பூட்டன் எப்படியெல்லாம் வாழ்ந்தார்கள், எப்படியெல்லாம் அவர்கள் கொள்கைகளுக்கு மக்களிடையே வரவேற்பு இருந்தது, ஆதரவு இருந்தது என்பதை அந்த தங்கத் தகடுகளைப் பார்த்து தெரிந்து கொள்வார்கள். அதற்குத்தான் அது பயன்படுமே தவிர, அதை உருக்கி, அதை நகை, வளையல் செய்து, தங்கக் கயிறு செய்து எனது வீட்டில் இருக்கும் பெண்களுக்கு கழுத்தில் மாட்டிக் கொள்ளும் எண்ணம் இல்லை. அப்படி கொடுத்திருந்தால், அதை அவர் திரும்பப் பெற்றுக் கொள்ளலாம்.

இந்தப் பழக்கத்தை இன்றோடு விட்டுவிடுங்கள். தலைவர்கள், பேச்சாளர்கள் வந்தால் அவர்களுக்கு வாழ்த்து பத்திரங்கள் கொடுங்கள். வாயால், கைகளால் வாழ்த்துங்கள். அப்படித்தான் வாழ்த்து இருக்க வேண்டுமே தவிர, அது பொன்னால் இருந்தால்தான் வாழ்த்து என்றிருக்கக் கூடாது. அதை வாழ்த்து என்றெண்ணாதீர்கள்.

ஏனென்றால், அந்தப் பொன்னின் துளியளவு தகட்டைப் பார்த்தாலே ஆகா, கண்ணைப் பறிக்கிறதே, என்று எண்ணும் ஏழை, எளியவர்கள் இந்தக் கூட்டத்தில் இருக்கிறார்கள் என்பதை மறந்துவிடாதீர்கள். அவர்களின் அன்பை, ஆதரவைப் பெற நாம் ஏழையைப் போல் நடிக்க வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை. ஏழைகளாகவே இருக்க வேண்டும்.

உங்களுக்கு தெரியும் கோபாலபுரத்தில் உள்ள என்னுடைய வீட்டை எனக்கு பிறகு மருத்துவ மனைக்கென்று எழுதி வைத்துவிட்டேன். இன்னும் சொல்லப்போனால் எனக்கு பிறகு அவ்வளவு காலம் என்னுடைய வீடாக இருக்க வேண்டுமா என்று என்னுடைய கேள்விக்கு நான் அளித்துக் கொண்டிருக்கக்கூடிய பதில் வருகிற ஜுன் மாதம் 3 ந் தேதி என்னுடைய பிறந்த நாளென்று சொல்கிறார்கள். அன்றைக்குக்கூட அன்று நான் எழுதி வைத்த கோபாலபுரம் வீட்டை அரசுக்கோ அல்லது பொது அறக்கட்டளைக்கோ கொடுத்துவிடத்தான் போகிறேன்.

இதை சொல்வதற்கு காரணம் பற்றில்லாமல் வாழ வேண்டும். அந்த வாழ்க்கை அரசியலுக்கு பயன்பட வேண்டுமென்றால் அந்த அரசியல் புனிதமான அரசியலாக இருக்க வேண்டும். நாம் எப்படி நடந்து கொள்கிறோமோ அப்படித்தான் மக்களும் நம்மை பார்த்து நடந்து கொள்வார்கள். ஆனால் மக்கள் ஏழையாக இருக்கிறார்கள் என்பதற்காக நாம் ஏழையாக இருக்க முடியாது. நாம் ஏழ்மையில் இருந்து விடுபட வேண்டும் என்று எண்ணும் அதே நேரத்தில் மக்களையும் ஏழ்மையில் இருந்து விடுவிப்பவர்களாக இருக்க வேண்டும். அந்த சபதத்தை நாம் மேற்கொள்ள வேண்டும்.

உண்மையான வாழ்க்கை மக்களை வாழ வைக்கின்ற மன திண்மையான வாழ்க்கை பணத்தை, பொருளை, வைரத்தை, நகை நட்டுக்களை வெறுக்க கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதற்காக எல்லோரும் புத்தனாக, சித்தாந்தனாக இருக்க வேண்டுமென்று சொல்ல வில்லை. குறைந்த பட்சம் காந்தியடிகளைப்போல, வினோபாஜியைப்போல, அந்த அளவுக்குக்கூட வேண்டாம் அண்ணாவைப்போல ஒரு வேட்டி, துண்டோடு கடைசி வரை வாழ்ந்தாரே அப்படி எளிமையானவர்களைப்போல வாழ்ந்தாலே போதும். ஒரு கட்சி நடத்துபவர் என்ற எளிமை நமக்குத்தேவை. நாம் எளிமையாக இருந்தால்தான் எளியவர்களை காப்பாற்ற முடியும்.

நாங்கள் புரிந்த சாதனைகளை நீங்கள் எப்படி உள்வாங்கி இருக்கிறீர்கள் என்பதை தெரிந்து கொள்வதற்காகத்தான் உங்களை அடிக்கடி சந்திக்கிறோம். இங்கே பேசிய மு.க.ஸ்டாலின் பொன்முடி ஆகியோர் அரசின் சாதனைகளை எடுத்துக்கூறினார்கள். நாங்கள் புதியதாக தம்பி ஸ்டாலினை முன் வைத்து நடத்த இருக்கிற ஒரு பெரிய சாதனை இனி தமிழ்நாட்டில் குக்கிராமங்கள், சிற்றூர்கள், குடிசை வீடுகள் கிடையாது. குடிசை வீடுகளை இடித்துவிட்டு அத்தனையும் காங்கிரீட் வீடுகள். இந்த திட்டத்திற்கு கலைஞர் திட்டம் என்றாலும்கூட இது ஏழை, எளியவர்களின் திட்டம்.

தமிழகத்தில் விழுப்புரம் மாவட்டத்தில்தான் அதிக குடிசைகள் உள்ளன. ஆக நாங்கள் களத்தில் இறங்க வேண்டிய முதல் இடமே விழுப்புரம்தான். இந்த திட்டம் 3 லட்சம் வீடுகள் இந்த ஆண்டு 1,800 கோடி ரூபாய். எங்கே இருக்கிறது பணம். யாரோ கேட்ட குரல் காதில் விழுகிறது, சட்டசபையில் கேட்ட குரல். நாங்கள் நினைத்தால் பணத்திற்கா பஞ்சம். நாங்கள் என்ன மடாதிபதிகளா, லட்சாதிபதிகளா, கோடீஸ்வரர்களா இல்லை. நாங்கள் ஏழைகளுக்காக வாழ்பவர்கள், ஏழைகளுக்காக சிந்திப்பவர்கள்.

ஏழைகளுக்காக சிந்திக்கின்ற ஒரு ஆட்சிக்கு எந்த பக்கம் திரும்பினாலும் பணம் கிடைக்கும். இந்த திட்டம் நிறைவேற வேண்டும். இந்த திட்டத்தை நிறைவேற்ற வேண்டிய திறமை ஸ்டாலினிடம் உள்ளதால் அவரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளது. விரைவிலேயே இந்த திட்டம் நமது வரவு, செலவு திட்டத்தில் அறிவிக்கப்பட்டு ரூ.1,800 கோடியில் முதல் கட்டமாக நிறைவேறும் என்பதை தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.

இதைவிட இன்னொரு திட்டத்தையும் நான் அறிவித்திருக்கின்றேன். மனித உறுப்புகள் கண் பார்வை இழந்தால் அவரை குருடன் என்கின்றோம், வாய் பேச முடியாவிட்டால் ஊமை என்கிறோம். கால் நொண்டியாகிவிட்டால் அவனை முடவன் என்கிறோம். கை இல்லை என்றால் முடவன் என்கிறோம். இனி அப்படி அவர்களை அழைக்கக்கூடாது. மாற்றுத்திறனாளி என்றுதான் அனைவரும் அழைக்க வேண்டும்.

மாற்றுத்திறனுடையவருக்காக ஒரு தனி இலாகாவை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று ஐ.நா. சபையில் ஒரு தீர்மானம் நிறைவேற்றினார்கள். அதில் கையெழுத்திட்ட நாடுகளில் 7 வது நாடு இந்தியா. அதனால் அதை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று இந்தியா எண்ணவில்லை. அதை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று மத்திய அரசுக்கு நினைவூட்ட இருக்கிறேன். நினைவூட்ட வேண்டுமா, வேண்டாமா என்று இங்கு விழுப்புரத்தில் குழுமி இருக்கும் நீங்கள் கையை உயரே தூக்கி உங்கள் பதிலை தெரிவியுங்கள். (முதல் அமைச்சர் இவ்வாறு கூறியதும் மேடை முன்பு அமர்ந்திருந்த ஆயிரக்கணக்கான தொண்டர்கள் தங்கள் கைகளை உயரே தூக்கி ஆதரவு தெரிவித்தனர்). அதுமட்டுமன்றி ஐ.நா.சபையில் செய்து கொண்ட ஒப்பந்தத்தின்படி மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கென தனி ஒரு இலாகாவும், அதற்கொரு மந்திரியும் நியமிக்கலாம் என்று கருதுகிறேன். அவைகள் எல்லாம் நிதிநிலை அறிக்கையை பேராசிரியர் படித்த பிறகு அதை தொடர்ந்து அவைகள் அறிவிக்கப்பட்டு அந்த சாதனையும் நிறைவேற்றப்பட உள்ளது. இந்திய மக்கள் தொகையில் மாற்றுத்திறன் படைத்தோர் 2 அல்லது 3 சதவீதம் பேர் உள்ளனர். தமிழகத்தில் மட்டும் 18 லட்சம் பேர் உள்ளனர். அவர்களுக்கு வாழ்வளிக்க அடுத்த திட்டத்தை இந்த அரசு கொண்டு வரும். அதற்கு உங்கள் ஆதரவு தேவை.

சிட்டிபாபுவின் சிறை டைரி

அன்றிரவு ஒரு மணி இருக்கும். என் தம்பி ஸ்டாலின் சிறைக்கு அழைத்து வரப்பட்டான். அவன் வந்தது எனக்குத் தெரியாது. தம்பி வந்தது முதல் தடவை, புதியவன் சிறைக்கு!
புரியாத காரணத்தால் அவன் குழம்பி இருப்பான். இரவெல்லாம் கண்விழித்து கிடந்திருக்கிறான். பாவம் புது திருமணப் பிள்ளை. முழு வாழ்வை அவன் பெறுவதற்கு முன்னால் அவனுக்கு முள்வேலி. ஆமாம்! அன்று இரவெல்லாம் அவன் உள்ளம் அவனை அப்படித்தான் எண்ணிடச் செய்திருக்கும்.
2.2.1976 காலை கண்விழித்தேன். கதவு திறக்கப்பட்டது. கைகால்கள் கழுவ, காலைக் கடன் தீர்க்க! - கண்டேன் சீதையை என்று கம்பன் காட்டினானே கருத்தை. அதைப்போல காணக் கிடைக்காத என் கண்ணின் கருவிழியைக் கண்டேன்.
உள்ளத்தில் சுமை ஆயினும் உதட்டில் புன்முறுவல். அவன் முகம் பார்த்தவுடன் அணைத்துக் கொண்டேன் அவனைப் பாசத்தால்; என்னோடு வா தம்பி என் அறைக்கு என்றேன்.
அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்க கண்கள் விரும்பியது. அவனும் என் கண்களுக்கு தன் முத்துப் பல் வரிசை முறுவலைக் காட்டிக் காட்டி, இதயம் கவர் கள்வனாக மாறிக் கொண்டே இருந்தான். பாலுடன் கலந்த நீர் போல இரு உள்ளங்களும் இணைய ஆரம்பித்தன! சொற்களால் அல்ல பார்வையால்.
பத்து மணிக்கு காலை உணவு. ஆமாம் இருபது தட்டுகள் மட்டுமே ஐம்பது பேருக்கு! ஒருவர் உண்ட பிறகு பிரிதொருவர். அது என்ன எடுத்திடும் பொருளா இல்லையே. விரல்வரைதான் அந்த உறவு; வழித்திடும் கூழ்! சுவைக்குப் புளிகாரம். ஓர் இரவு உணவு அற்ற காரணம் ஒரு சிலரை சுவை பார்க்க உருவாக்கியது.
தம்பி (ஸ்டாலின்) சுவைத்தான். பசியோ என்றுகூட எண்ணினேன். இல்லை பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளவே என்றான். இதுதானே இனிமேல் உணவு நமக்கு என்று என்னைக் கேட்டான். இல்லை இது எப்போதும் சிறையில் முதல்நாள் விருந்து, இனிமேல்தான் தெரியும் என்றேன். என் சிறை அனுபவங்களைக் கொண்டு இதனைச் சொல்லி வைத்தேன்.
உடன் அனைவரும் லாக்கப் என்றனர். ஏன் என்றோம். 24 மணி நேர லாக்கப்; நீங்கள் மிசா என்பதே பதில்!
இடையில் அறைகள் அறுவரை விழுங்கின. மூன்றாவது அறை ஆமாம் அதுதான் நானும் வீராசாமியும், வி.எஸ்.ஜி.யும், நீலநாராயணனும், எம் தம்பி (ஸ்டாலின்)யும் அடுத்த அறை!
ஐவர் உள்ளே, பெருக்க துடைப்பம், சிறுநீர் கழிக்க பானை பழையது. தரையெல்லாம் தகர்ந்த சிமெண்ட் காரைகள், பகல் உணவு - இரண்டு மணிக்கு. கீரைத்தண்டு சாம்பார் கட்டிச் சோறுடன். கொஞ்சம் களி, தொட்டுப் பார்த்து வைத்துவிட்டேன். எம்.பி. என்ற முறையில் எதையும் செய்துவிட முடியாது என்பது எனக்கே புரிந்து விட்டது.
இனிமேல் அடிக்கடி கைதியின் காரியத்தை ஆற்றினால்தான் தேவைகள் கிடைக்கும். அதற்கும் வழியில்லாமல் அருகில் யாரும் வராத வகையில் பலத்த காவல் காரணம். மிசா. என்ன மிசாவோ! அவர்களுக்கும் என்ன செய்து, எப்படி நடத்துவது என்பது புரியவில்லை.
கயூம் உருவில் காலன் வந்தான்
மாலை 5 மணி. மீண்டும் உணவு களியுடன் கூடிய தட்டு. யாரோ பயன்படுத்திய தட்டுக்கள்; பயன்படுத்திய சிறுநீர்ப் பானைகள்! யாரிடம் கேட்பது, கேட்டால் யார் பதில் சொல்வது.
இரவு 7.30 மணி. அறைக்குள்ளே இருட்டுத்தான். ஆயினும் வெளிவாசலில் ஓரிரு விளக்குகள். மங்கலான ஒளியில் 8 மணியளவில் சில உருவங்கள் வருவதைக் காண முடிந்தது!
காரணம் நான் இருந்த இடம் வருவோரைப் போவோரைப் பார்க்கும் வகையில் அமைந்திருந்தது. காக்கி உடைகள், வெள்ளை உடைகள், சற்றேறக் குறைய இருபதுக்கும் மேற்பட்டோர்! சிறை அதிகாரிகள் இருவர். கயூம் அழகான பெயர்! அன்பு என்ற சொல்லுக்கு அளித்திட்ட உருதுச் சொல்தான் கயூம்.
ஆமாம் அந்த அன்புதான் அரசியல் கைதிகளை அடித்திட ஆட்களுடன் அங்கே நின்றிருந்தார். அவர் மட்டுமல்ல, அவருக்குக் கீழ் உள்ள அதிகாரிகள் உட்பட அவரது கை அசைவில் அத்தனை பேரும் நாங்கள் இருக்கும் மண்டபத்திற்குள் நுழைந்தனர்!
எப்படி இருகோடுகள் தனித்தனியே படுக்க வைத்தால் இருக்குமோ அப்படிப்பட்ட அமைப்பில் அவர்கள் நின்றனர்! அவர்களது கையில் இருந்த தடிகளை அவர்கள் நீட்டினால் ஏற்படும் அளவே இரு கோடுகளுக்கு நடுவே உள்ள இடைவெளி!
பட்டாளத்தின் வீரர்களைப் போல அவர்கள் நின்றனர். இதற்குள் காக்கி உடை அணிந்த பள்ளி ஆசிரியர் கம்பீரமாக குரல் எழுப்பினர். அறை பத்து அருகில்! கண்களுக்குத் தெரியாமல் காலன் கவர வருவான் உயிரை என்பார்கள்; கட்டையாகி விழப் போகிறவர்கள். அதே போல் கதவருகே காக்கி உடையில் காவலாளிகள் காலனைப்போல்!
கதவு திறக்கப்படும் ஒலி!
கம்பீரமான குரல் பேசியது!
பெயர் சொல்லி அறைவிட்டு வருதல் வேண்டும். சர்ச் என்ற பெயரால் திறக்கப்பட்ட கதவு பளீர் என்ற சத்தத்துடன் துவங்கியது. ஏதோ சினிமாவில் காணும் காட்சி போல் இருந்தது!
கொலைகாரக் கைதிகளின் கைத்தடிகள் அரசியல்வாதிகளின் உடலைச் சுவைத்துக் கொண்டு இருந்தன! அலறல் அழுகுரல்கள். அய்யோ! அப்போ! அம்மா! - என்னும் அபயக் குரல்கள். ஓடு உள்ளே என்ற உத்திரவு! சர்க்கஸ் புலி ஆட்டுக் குட்டியின் தலையைத் தன் அகண்ட வாயில் வைத்து சுவைக்காமல் காண்போருக்கு வித்தை காட்டுவதுபோல் கணநேர அதிர்ச்சி! ஓடு என்றவுடன் தீ வளையத்தை தாண்டிச் செல்லும் சிங்கம் போல் கூண்டுக்குள் அடங்கியது!
அறை பத்து! அடுத்த அறை ஒன்பது! அப்படியே ஐந்து வரை வந்து கொண்டே இருந்தது! அடுத்து ஓர் அறைதான்! அதற்கு அடுத்து எனது அறைதான். அறையில் உள்ளவர்கள் அடுத்தடுத்து நடைபெற்றுக் கொண்டேயிருக்கும் காட்சியிலேயே அவர்கள் அடிபட்டது போன்ற உணர்வு! தங்களை அறியாமல் இது என்ன என்ற கேள்வி! அழுவதா சிரிப்பதா என்று இருக்கும் நிலை எனக்கு! காரணம் இதுபோன்ற காட்சிகளை நான் இரண்டு முறை கண்டவன் மட்டும் அல்ல. நானே ஓர் அங்கமாக அகப்பட்டு உள்ளவன்! அதனால் எனக்கு அதிர்ச்சி இல்லை!
ஆனாலும் எனது நண்பர்களைப் பார்த்து ஆடை அணிந்து கொண்டே வெளியே போக வேண்டும். அவன் சொல்வது போல் ஆடையைக் கழற்றிவிட்டுப் போகக் கூடாது என்று சொன்னேன். ஆனாலும் அனைவரும் மழையில் நனைந்த குழந்தைகள் போல் உடல் ஆடிக் கொண்டே இருப்பதைக் காணாமல் இருக்க முடியவில்லை!
அறை நான்கு முடிந்து பூட்டும் போடப்படுகிறது. அடுத்து நாம்தான். பூட்டுத் திறப்பது மட்டும் கேட்டது. கதவைத் தள்ளினார்கள். வாங்கடா என்ற குரல். கடைசி அறை - அது உக்கிரம் அதிகமாக உள்ள நிலை. அலுத்துப் போய்விட்டவர்கள் அல்ல அவர்கள்! அதிகாரி வேறு வெளியில் நின்றபடி, என்னடா மெதுவாக அடிக்கிறீர்கள் என்று அதட்டுகிறார். உத்திரவு உக்கிரமாக வருகிறபோது உதை வேகத்தைக் கேட்கவா வேண்டும்.
சிறையல்ல - சித்திரவதைக் கூடாரம்
கதவு திறந்தது. யார் முன்னே வெளியில் செல்வது என்ற நிலை! காலம் கதவுகளை மூடப் போவதில்லை! அர்ச்சனைக்குக் கொண்டு வந்த அரசியல் மலர்களல்லவா நாங்கள். எனவே திரும்பிப் பார்த்தேன். தீர்மானமான நானே முதலில் வெளியில் வந்தேன். பெயர் சொல்லி அழைத்தனர். எதிர்பார்த்த ஆள் அல்லவா நான்! எனவே, ஓர் அடி எடுத்து வைப்பதற்குள் கன்னத்தில் வீழ்ந்த அறைகள் அடடா... நிலைக் கண்ணாடி கல்பட்டு உடைந்து விழுந்தது போல் எனக்குத் தோன்றியது. கண்களால் கணநேரம் காண்பது எல்லாம் கார்இருள் போல் இருந்தது. இருகோடுகளுக்கு இடையில் தள்ளப்பட்ட எலி! ஆம் அவர்கள் அடித்ததும் அப்படித்தான்! அவர்கள் அசந்தனர்! இது எலி அல்ல புலி என்று!
காரணம் அத்தனை அடிக்கும் என் உடல் விழவில்லை - தரை நோக்கி. தள்ளினார்கள் மதில் சுவர்மீது; சட்டென்று திரும்பிக் கொண்டேன்! வயிற்றில் எட்டி உதைத்து விட்டான்! சுவரின் மீதே சாய்ந்து கீழே உட்கார நினைத்தேன். ஆனால் நீண்ட நெடுமரத்தை மதயானை இடக்காலாலும், வலக்காலாலும், துதிக்கையாலும் வெறிபிடித்து உதைப்பது போல் உதைத்தனர். வீராசாமி நெடுமரமாகக் கீழே சாய்ந்து கிடந்தார்.
வெறிக்கூட்டம் முரசு பறை அறைவது போல் இரு கைகளால் அடிகொடுத்து கொண்டிருந்தன. ஒருபுறத்தில் இக்காட்சி. பள்ளிக்கூட மாணவன் பெஞ்ச் மீது நிற்பது போல் இரும்பு ஏணி அருகில் கன்னத்தில் கை வைத்துக் கொண்டு கதறும் வி.எஸ்.ஜி. ஒரே குத்துத்தான் நீலத்துக்கு (நீலநாராயணன்). குள்ள உருவம் நீலம். மேலே நிமிர்ந்து பார்த்திட மார்பகத்தில் மற்றொரு குத்து! முதுகில் இரண்டு தடி அடி! அவ்வளவுதான். குலைநோயில் கேவிக் கொண்டு கீழே விழும் நோயாளிபோல் சுருண்டு விழுவதைக் கண்டேன்! கால் எடுத்து வைத்துகை கொடுக்க முடியுமா என்று அசைந்தேன்! தொண்டையில் ஒரு குத்து எனக்கு! மீண்டும் சுவற்றில் தள்ளப்பட்டேன்! அய்யோ என்று சாய்ந்தேன் நான்.
அருகே என் அன்புத் தம்பி! ஆமாம் ஸ்டாலின்தான். தமிழகத்து முதல் அமைச்சரின் மகன் என்று நேற்றுவரை அறிந்த அந்த ஆசிரியன் (சுருளிராஜன்) தன் கால் பூட்ஸால் அவன் அழகிய முகத்தைச் சுவை பார்க்க உதைத்தான். அடுத்து கொலைகாரன் ஒருவன் ஓங்கிய கோல் அவனது தோள்பட்டையில்! காக்கி உடை அணிந்த வார்டர் ஒருவன் ஸ்டாலின் கன்னத்தில் அறைந்தான். கொலை வெறியர்கள் தடிகளால் தாக்கினார்கள்.
கண்டேன் காட்சியை! இவர்கள் இவனை அடித்தே கொன்றுவிடுவார்கள் என்ற உணர்வு ஏற்பட்டது! மற்றவர்கள்தான் மண்ணுடன் சாய்ந்து கிடப்பவர்களாக இருக்கின்றனர்! உதவிக்கு எழ அவர்கள் முடியாதபடி அருகில் எமதூதர்கள்! என்ன செய்வது; எனக்கென்று ஓர் துணிவு! திடீரென்று குறுக்கே பாய்ந்தேன்! தம்பியை தள்ளிக் கொண்டே தடிகள் கழுத்தில்!
அவைகள் அடிகள் அல்ல! உலைக்களத்தில் பழுத்துக் காய்ச்சிய இரும்பை தட்டிப் பதப்படுத்தும் உளியாக மாற்றிவிடும் சம்மட்டி அடிகளாக எனக்கு அமைந்தது! கழுத்தில் அத்தனையும் தாங்கிக் கொண்டேன். அன்புத்தம்பி ஸ்டாலின் அறைக்குள்ளே ஓடிவிட வழி கிடைத்தது.
வீராசாமியை தூக்கி நிறுத்தி ஒரு குத்துவிட்டு உள்ளே தள்ளினர். நீலம் மூச்சுத் திணற வி.எஸ்.ஜி.யை தாங்கிப் பிடித்து அழைத்துச் சென்றார்!
தம்பி ஸ்டாலினோ தான் பட்ட அடிமறந்து, தன் உடன்பிறப்புகளை உள்ளே அழைத்துச் செல்லும் காட்சி கண்டேன். அவர்களைப் படுக்க வைக்க தன் தோள் துண்டை தரையில் போட்டு, தாக்கப்பட்டவர்களைத் தாங்கி படுக்க வைத்த காட்சி கண்டேன். என்னை ஒருவன் வாடா தம்பி, வா என்று வாயில் ஓர் குத்துவிட்டு உள்ளே தள்ளினான்.
சர்வாதிகாரத்தின் நச்சு நாக்கு
கொடிய காற்றில் நெடிய மரம் சாய்ந்து விழுவது போல் அறையில் நான் வீழ்ந்தேன்! இல்லை தள்ளப்பட்டேன். அறை முழுவதும் இருள் அல்லவா? நினைவு வேறு எனக்குப் பாதியாகத்தான் இருக்கிறது! பூட்டு பூட்டப்பட்டது! உள்ளே அழுகுரல்! முனகல்! அப்பா! அம்மா! என ஒலி.
அன்புத் தம்பி ஸ்டாலினோ அருகில் வந்தான். அண்ணன் நீலத்தை வி.எஸ்.கோவிந்தராசன் மார்பில் சாய்த்திவிட்டு, அவன்தன் பிஞ்சுக் கரங்களால் என் முகத்தை தடவிக் கொண்டே கேட்டான். அண்ணே இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறீர்களா? ஆமாம்! அவன் கேட்டதில் நியாயம் இருக்கிறது! அடிக்க வந்தவர்கள் அல்லவே அவர்கள்! கொலை வெறித்தாக்குதல் அல்லவா நடத்தினார்கள்!
அன்புத் தம்பியோ அதிர்ச்சி அடைந்திடவில்லை, அழுகையில் என்னைக் காண்கிறான்! அவன் அச்சங்கொள்ளக் கூடாது என்று அன்பொழுகச் சொன்னேன். அடிபலமா உனக்கு என்றேன். அதெல்லாம் இல்லை அண்ணே என்று அனுபவம் பெற்றவன் போல் பேசினான்! தெம்பு குறையக் கூடாது என்பதற்காக. தம்பி உன்னையும் அடித்தார்களே பாவிகள் என்றேன்.
இருக்கட்டும் அண்ணே என்று சொல்லி அவன் என்னை தன் கரங்களால் அடிபட்ட இடங்களை தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டே என் கிழிந்த சட்டையைக் கழற்றிட உதவி புரிந்தான்.
ஒருநாள் எங்களுக்கு உணவில் வேப்பெண்ணை ஊற்றிய சோற்றை வழங்கினார்கள். கசக்கிறது என்றனர் கழகத் தோழர்கள். கழுவிச் சாப்பிட வேண்டிய முறையை அவர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தேன். அடுத்த நாள் இட்லி கொடுக்கப்பட்டது. நரநரவென்று மண்ணுடன் கூடிய மாவால் செய்யப்பட்டது. பகல் உணவு வந்தது. தட்டுடன் சென்றவர்கள் உப்பு அதிகம் உணவில் என்றனர். நீர் கலந்து கொள்ளுங்கள் என்பதைத் தவிர வேறு என்ன சொல்ல முடியும்? (தியாக தீபமாம் கொள்கை மறவர் சிட்டிபாபு எம்.பி. அவர்களின் சிட்டிபாபுவின் சிறை டைரியை முழுவதுமாகத் தர இயலவில்லை).

நெருக்கடி நிலை எனும் நெருப்பாற்றில் பூத்த குறிஞ்சிமலர் மு.க.ஸ்டாலின் அவர்களுக்கு எம் இனிய பிறந்தநாள் வாழ்த்துகள்...